Mozart Violin Sonata in C K.296

سونات ویولون شماره ی 17 موتزارت ، ک.296 در دو ماژور ساخته ی سال 1778 در مانهایم است و برای اولین بار در همان سال به عنوان زیر مجموعه ی اپوس 2 موتزارت....

دانلود در ادامه ی مطلب - English part included

سونات ویولون شماره ی 17 موتزارت ، ک.296 در دو ماژور ساخته ی سال 1778 در مانهایم است و برای اولین بار در همان سال به عنوان زیر مجموعه ی اپوس 2 موتزارت منتشر شد. این اولین اثر از سونات های ویولون دوره ی بزرگسالی وی است و موتزارت آنرا در نامه ای به معشوقه ی خود ، باربارا آرن هامر (Josepha Barbara Auernhammer) تقدیم کرده است. اثر دارای سه موومان است:

 Allegro vivace

Andante sostenuto

Allegro

در این قسمت بد نیست نگاهی کلی به نگارش این اثر داشته باشیم:

در کنار همه ی موضوعات دیگر – آهنگساز زیبایی ها و نوآوری های خارق العاده ، پیانیست ویرتوئوزو و پسرک همیشه شگفت انگیز – موتزارت یک ویولونیست و ویولیست چیره دست بود.به نوعی ، وی چاره ای جز این نداشت ، پدر وی لئوپولد ، یک ویولونیست قهار و نویسنده ی معتبر ترین کتاب آموزش ویولون زمان خویش بود.پس جای تعجب نیست که موتزارت تعداد زیادی سونات ویولون – سونات برای پیانو و ویولون- تصنیف کرده است.در تمام سونات هایی که موتزارت در طول حیات خویش نوشته است ، که پیشرفت قابل ملاحظه در برابری بین پیانو و ویولون دیده میشود .آثار اولیه وی تمام تاکید را بر روی پیانو گزارده اند ، تا جایی که حضور ویولون تقریبا اختیاری است.در حالی که سونات های پایانی وی جزو بارز ترین نمونه های حد اعلای تلفیق این دو ساز به شمار میآیند.در سال 1777 ، اختلاف بین موتزارت 21 ساله و شاهزاده کلردو( کارفرمای موتزارت) به حدی رسید که موتزارت درخواست کرد که دیگر برای وی کار نکند.شاه زاده نیز هر دوی وی و پدرش را اخراج کرد! پس از آن موتزارت و مادرش طی سفری طولانی به دنبال کارفرمایی که حاضر شود با وی همکاری کند ، به دور اروپا گشتند.اقامت آنها در مانهایم مصادف بود با آشنایی موتزارت با میزان محبوبیت دوئت بین پیانو و ویولون . وی 4 سونات ابتدایی خود را در مانهایم به رشته ی تحریر در آورد.قبل از سفر به پاریس وی 3 سونات دیگر نیز نوشت و 6 تا از 7 سونات را در پاریس منتشر کرد.تنها سوناتی که وی منتشر نکرده بود ، همین سونات بود – ک.296 – که آنرا مخصوصا برای دختر جوانی که عاشقش بود نوشته بود. بعد ها در سال 1781 او این سونات را همراه با یک مجموعه ی 6 تایی دیگر منتشر کرد.این سونات ها تنها نمونه های از نوع خویش هستند.ایده های جدیدآنها سرشار و موسیقی آنها نماینده نبوغ آهنگساز است.همراهی ویولون و پیانو نیز بقدری هوشمندانه است که هر دوی آنها دائما به کار گرفته میشوند ، موضوعی که حتی بعد ها در سونات های بتهوون و آهنگسازان دیگر نیز به سختی دیده میشود.تمامی اسن سونات ها نیازمند ویولونیستی به چیره دستگی پیانیست هسنتد.نمود این مطلب در 296 ، پاساژ های آغازین موومان اول است که به رد و بدل جمله های کوچک بین نوازندگان می پردازد.بخش گسترش تم ها نیز بقد کافی بزرگ است که این همراهی بین نوازندگان حفظ شود.

موومان دوم به فرم ABA میباشد که به یک کودا ی سحرآمیز ختم میشود که از لحاظ تضاد های دینامیکی مشابه اثرات بتهوون است.

موتزارت در موومان سوم از روندو ی معمول بهره برده است.اما این موومان بقدری دائما در حرکت است که به سختی بتوان آنرا بخش بخش در نظر گرفت.رقص ملودیک بین نوازندگان قابل توجه است.با توجه به ویژگی های خاص ک.296 ، نمود آنرا به سختی میتوان در جای دیگر جست.

دانلود از پیکو فایل:

 http://s8.picofile.com/file/8293912584/Mozart_Violin_Sonata_No_18_in_C_K_296.rar.html

رمز فایل:classicalmasterworks

Violin Sonata No. 17 in C Major, K. 296, was composed by Wolfgang Amadeus Mozart on 11 March 1778 in Mannheim, Germany and was first published in 1781 as part of Mozart's Opus 2 collection. It is the first work of his 'mature sonatas' (those not written in his childhood), which were written between 1778 and 1788. The work was dedicated to Josepha Barbara Auernhammer.

The work consists of three movements

Allegro vivace
Andante sostenuto
Allegro
In addition to everything else – composer of astonishing invention and fluency, virtuoso pianist, all-round boy wonder – Mozart was an accomplished violinist and violist. He could hardly have avoided it, as his father Leopold was a master violinist and the author of the leading violin manual of the day.

So it is hardly surprising that Mozart composed a number of sonatas for violin and piano – or rather, for piano with violin. In the duo sonatas that Mozart composed throughout his career, there is a constant development of equality in the partnership, which initially placed the burden entirely on the keyboard and left the string part almost optional.

In the summer of 1777, Mozart’s simmering feud with his Salzburg employer, the Archbishop Colloredo, came to full boil. The composer asked Colloredo to be released from his job as concertmaster, and the archbishop responded by dismissing both Wolfgang and his father Leopold, the deputy Kapellmeister. Leopold remained in Salzburg, but Wolfgang and his mother almost immediately set out on a tour of prospective employers. After stops in Munich and Augsburg, they arrived in Mannheim, then one of the major musical centers of Europe.

“I send my sister herewith six duets for clavicembalo [keyboard] and violin by Schuster, which I have often played here,” Wolfgang wrote to his father from Mannheim. “They are not bad. If I stay on I shall write six myself in the same style, as they are very popular.”

Mozart did stay on and he did compose a group of four violin sonatas, adding three more when he moved on to Paris.  He gathered six of these seven sonatas together for publication in the City of Light, where they were issued in 1778 as – inaccurately and irrelevantly – his Opus 1. Dedicated to the Electress of the Palatine, they are known as the “Palatine” Sonatas.

The one sonata from Mannheim that Mozart held out was this one, K. 296, which he had written for the piano-playing teenaged daughter of a Mannheim official in whose house he stayed. He saved it until the summer of 1781, when he pulled together another set of six sonatas for publication in his new home, Vienna. (Tellingly, this publication was dedicated to a pianist, Josepha von Auernhammer, not a violinist. The Viennese publisher identified this set, logically enough if again inaccurately, as Opus 2.)

“These sonatas are the only ones of their kind,” an anonymous reviewer wrote in the Hamburg Magazin der Musik in 1783. “They are rich in new ideas, showing traces of the great musical genius of their author.... Moreover, the violin accompaniment is so ingeniously combined with the piano part that both instruments are continuously employed; and thus these sonatas demand a violinist as accomplished as the pianist.”

That is immediately apparent in the nimble give-and-take of the opening movement, where the two instruments play off each other with light, bright glee. Mozart makes the development section largely an athletic exercise in chromatic sequences, leading vigorously into the recapitulation, where there is only more joy and charm.

The middle movement is a gentle reverie in A-B-A song form, with a magical coda that is almost proto-Beethoven in its gapped silences and dynamic contrasts.

Mozart elaborates on the typical rondo finale here, with an expanded episode-within-episode form capped by a tautly compressed coda. It is so constantly in motion, however, that the impression is one of organic flow rather than segmentation. It dances, with athletic humor, in transparent three-part writing that balances poise and zest.