Mozart Symphony No 29 in A K.201

سمفونی شماره ی 29 در لا ماژور به تاریخ 6 آپریل 1774 تکمیل شده است (زمانی که موتزارت 18 سال داشت) و در کنار سفمونی 25 در سل مینور  ...

مطلب کامل در ادامه ی مطلب

English Translation Included

سمفونی شماره ی 29 در لا ماژور به تاریخ 6 آپریل 1774 تکمیل شده است (زمانی که موتزارت 18 سال داشت) و در کنار سفمونی 25 در سل مینور ، جزو آثار اولیه ی  بهتر شناخته شده ی موتزارت تلقی میشود.سبک آن بیشتر شبیه یک موسیقی مجلسی تند و تیز و در بردارنده ی احساسات شخصی است.موسیقی آن نشان دهنده ی اعتماد به نفس و نبوغ آهنگساز جوان آن است.حال دیگر موتزارت به استفاده از ساز های بادی در سمفونی هایش ( درست مثل اپرا هایش) عادت کرده است.هرچند تاثیر موسیقی یوهان کریستین باخ هنوز در آثار وی مانند این اثر دیده میشود، اما این اولین سمفونی موتزارت است که صدای موسیقی درونی آهنگساز در آن واضح و بلند شنیده میشود.در این مقطع زمانی ، موتزارت با استعداد خود را برتر از هز آهنگساز دیگری میبیند و این قطعه صرفا یک قطعه ی گذرا برای وی تلقی نمیشود.این اولین قطعه ای است که در آن موتزارت را به شکل جوانی بالغ (و نه کودکی بازیگوش) میتوان دید.مطابق با دیگر سمفونی های اولیه موتزارت ، پارتیتور آن شامل 2 ابوا ، 2 هورن و ساز های زهی میشود.در چهار موومان نوشته شده است:

Allegro moderato 2/2 

Andante 2/4 

Menuetto : Allegretto-trio 3/4 

allegro con spirito 6/8

موومان اول در فرم سونات است و شامل تمی خوشآیند با افت های یک اکتاوی و پاساژ های پرشی ( فواصل پنجم و نهم) هورن هاست.این آغاز ملایم که در مقابل آغاز های باشکوه و ضربه ای بیشتر آثار آن دوران (حتی آثار خود موتزارت) قرار میگیرد ، نشان دهنده ی  ساده ترین ایده ی موسیقایی است.این ایده تا 4 فاصله ی اولیه ی گام لاماژور ادامه پیدا میکند ، با سونوریته ی پلی فونیک ویولون ها ادامه می یابد و سپس به تکرار باشکوه تم باز میگردد.اما با این تفاوت که یک کانون به آن اضافه میگردد : دو ضرب پس از آغاز تکرار تم ، ویولا و ویولون سل تم ویولون ها را در فواصل سوم و پنجم  تکرار میکنند که موجب غنی شده هارمونیک تم میگردد.در طول 30 میزان بعدی ، موتزارت  حجم عظیمی از تکنیک های آهنگسازی را به کار میگیرد تا مینیاتوری دراماتیک از سمفونی را خلق کند.نکته ی قابل توجه این سمفونی ، لذتی است که آهنگساز از نوشتن آن میبرد.برای مثال ، در پایان موومان اول ، قبل از اتمام قطعه موتزارت یک ملودی اضافه را معرفی میکند.در سراسر این موومان نیز هنر کنترپوان وی بین ویولون سل و ویولا دیده میشود.موومان دوم عموما برای ساز های زهی است و به ندرت در آن از بادی ها استفاده میشود.اعتماد به نفس آهنگساز در این موومان تداعی میشود.تریل های ویولون ها در میانه ی موومان ، رد و بدل شدن ایده های تم بین ویولون ها آن هم درست پس از بازگشت به تم اصلی ، این موومان را بسیار پخته تر از قطعات آهنگسازان 18 ساله نشان میدهد.موومان سوم از استکاتو های مضطرب و ریتمی نقطه دار تشکیل شده است.تریو در آن آرام تر و ملایم تر است.موومان پرخروش پایانی نیز در فرم سونات بوده و مشابه موومان اول از پرش های یک اکتاوی استفاده میکند.این موومان بسیار پر انرژی است – به هر حال کاراکتر الگروی سرزنده دارد.موتیف ها و کودا های کوچکی که آنرا به اوج میبرند بسیار قابل توجه هستند.حرکت بالا رونده ی ویولون ها قبل از آکورد های پایانی نیز نمونه ای ناب از پایانی باوقار است.

دانلود از پیکو فایل:

http://s8.picofile.com/file/8295231750/Mozart_Symphony_no_29_in_A_K_201.rar.html

رمز فایل:classicalmasterworks

There are many specifically musical reasons why this apparently unselfconscious piece ought to be part of this series on its own terms, but my reason for including Mozart’s A Major Symphony, K201 in the series is a simple one. This was the first piece of music that I ever heard in an orchestral concert, and it was an experience that had the immediacy of an epiphany, a revelation of a new world of feeling and being. Not that I thought any of that consciously when I heard it played by the Scottish Chamber Orchestra, conducted by Richard Hickox, in the early 1980s; but this music symbolises, for me, the potential power of the musical experience and the start of a never-ending journey of discovery.

This symphony might have changed my own musical history, but I'm not going to argue that it changed musical history from the moment it was first written, in Salzburg in early 1774 by the 18-year-old Mozart. It’s music that crystallises the young man’s emerging compositional self-confidence, and that shows him spreading his wings in symphonic music just as he had already started to do in the opera house and in his chamber music. It’s a work that sums up everything he had heard and learnt about symphonic form up to this point in his life (the influence of JC Bach was still crucial for him, whose music he had first heard as a child in London) but which is much more than the sum of those influences, and is something that only Mozart could have written. For not-quite-but-almost the first time, this is Mozart’s individual symphonic voice that you hear loudly and clearly

Or rather, softly and sensually. The first movement opens with the opposite of the grand rhetorical flourish that the vast majority of contemporary symphonies (including Mozart’s own) start with. The first thing you hear is a soft, descending octave in the first violins, the simplest of musical ideas, and a stepwise progression up the first four steps of the A major scale – along with a little chromatic agitation - over some serenely, almost ecclesiastically sonorous polyphony in the lower strings. This theme is then repeated, loudly, and with the addition of a canon: two beats later, the violas and cellos have the same theme as the violins, but at the third and fifth of the chord rather than the tonic - which means there’s a greater harmonic and contrapuntal richness than when we first heard the melody. In the space of 30 seconds or so, Mozart has used an enormous arsenal of sophisticated compositional techniques to create a miniature symphonic drama.

And that’s just the first theme. What’s wonderful about this symphony is how much Mozart is clearly enjoying himself, in the extra melody he composes at the end of the first section of the first movement, a joyous little tune that symbolises the sheer invention of this symphony; in the contrapuntal conversation between the violas and the cellos and basses in the movement’s central section; and in the cheekily inventive coda, with its chromaticism and, again, its counterpoint, this time in an outrageously fulsome four parts.

It’s worth remembering at this point that Mozart, like all talented 18-year-olds, would not have been thinking of himself as anything less than the fully-formed article as a composer. This wasn’t a transitional work for him, or a piece that heralded his maturity – all that’s mere historical hindsight. Aged 18 he was already an astonishingly experienced composer, writing the most expressive and adventurous instrumental music he had ever composed. That sense of confidence radiates through the slow movement, a languidly beautiful pastoral piece in D major, coloured by the soft-focus glow of muted strings, which creates a nocturnal world of expressive and even erotic pleasure. There are hints, too, of mysterious shadows in the moonlight, in the low-register trills in the violins in the middle of the movement, and the splinters of high-register interruption, also in the violins, just after the main melody has been reclaimed.

All that, and a brilliant, undance-ably imaginative Menuetto third movement, and a finale of unstoppably dazzling energy, which, played at the right tempo – it’s marked “Allegro con spirito”, after all – ought to have a tempestuous and sometimes rustic wildness, climaxing in another breathtaking little coda, which begins with a thrilling unison statement of the theme, and includes some raucous horn-calls and a rocketing string line before the final chords. Actually, you know what, I’ve changed my mind: this piece really is a symphonic and historic epiphany, whether you’re seven years old or 107! Enjoy.