Mozart Opera K.588 Cosi fan tutte

همه زن‌ها اینگونه اند یا همه زنها مثل همند، یک اپرا بوفابه زبان ایتالیایی در دو پرده می‌باشد. این اپرا نخستین بار در تاریخ ۲۶ ژانویه ۱۷۹۰ میلادی دروینبه روی صحنه رفت. اپرانامهاین اثر توسط ...

مطلب کامل و ترجمه ی انگلیسی در ادامه مطلب

Click the post title for Eng translation

همه زن‌ها اینگونه اند یا همه زنها مثل همند، یک اپرا بوفابه زبان ایتالیایی در دو پرده می‌باشد. این اپرا نخستین بار در تاریخ ۲۶ ژانویه ۱۷۹۰ میلادی دروینبه روی صحنه رفت. اپرانامهاین اثر توسط لرنزو دا پونته نوشته شده است؛ که ازدواج فیگاروو دون جووانیرا نیز می‌توان از جمله دیگر آثار وی نام برد. لرنزو دا پونته، از عبارت "همه زنها اینگونه اند" یا "همه زنها مثل همند" ، در پرده دو (نمای سوم - درست قبل از نمای آخر) اپرای ازدواج فیگارو نیز استفاده کرده است که توسط سه مرد خوانده میشود.

این اپرا در سراسر دنیا محبوبیت داشته و در لیست پر اجراترینها، رتبه چهاردهم را به خود اختصاص داده است.

در برخی اجراها، نوع صدای آلفونسو - باریتون، دسپینا - متزو سوپرانوو دورابلا - متزو سوپرانو می‌باشد؛ اما به دلیل نوع نقش فراندو و فیوردلیجی، نوع صدای اجراکنندگان آن باید به ترتیب تنور و سوپرانو باشد.

سازهای مورد استفاده در این اپرا عبارتند از:

سازهای بادی چوبی : ۲فلوت، ۲ابوا، ۲کلارینت، ۲باسون

سازهای بادی برنجی : ۲کر  ، ۲ترومپت

سازهای کوبه ای : ۲تیمپانیبعلاوه یک طبلنظامی

سازهای زهی : ویولن، ویولا، ویلونسل، کنترباس

مکان: ناپل ، زمان: قرن هجدهم میلادی

پرده یک

نمای اول - یک قهوه خانه

در یک قهوه خانه، فراندو و گولیئلمو (دو افسر) در حال تعریف و تمجید از مهربانی و وفاداری نامزدهایشان - درابلا و فیوردلیجی - هستند. دون آلفونسو وارد بحث آنها میشود؛ او معتقد است که این دو جوان سخت در اشتباهند و هنوز زنها را نشناخته اند. وی شرط می‌بندد که اگر این دو هر چه او گفت انجام دهند، ظرف یکی دو روز به آنها ثابت خواهد شد که نامزدهایشان نیز مثل بقیه زنان، بی‌وفا و دم‌دمی مزاج هستند. فراندو و گولیئلمو هم شرط را می‌پذیرند و قبول میکنند که به گفته‌های دون آلفونسو عمل کنند. طبق نقشه دون آلفونسو، دو افسر جوان میبایست از نامزدهایشان خداحافظی کرده و بگویند که برای مدتی به مأموریت میروند؛ سپس کاملاً تغییر قیافه داده و پیش آنها بازگردند و هر کدام به نامزد دیگری (نه نامزد خودش) ابراز عشق کرده و سعی کند او را از راه بدر کند.

از طرفی درابلا و فیوردیلیجی هم مشغول گفتگو در مورد نامزدهایشان هستند

 (Duet: Ah guarda sorella)

 و به یکدیگر میگویند که چقدر مردانشان دوست‌داشتنی هستند. آلفونسو وارد میشود و میگوید که خبر بدی برایشان دارد؛ نامزدهایشان باید به جنگ بروند! سپس فراندو و گولیئلمو هم با غم و اندوه فراوان برای خداحافظی پیش آنها میایند

 (Quintet: Sento, o Dio, che questo piede è restio)

دو خواهر با دلی شکسته و چشمانی گریان با آنها خداحافظی میکنند و همچنان که قایقی از آنجا دور میشود - به خیال اینکه دو محبوبشان در این قایق هستند - برای آنها دست تکان داده و قول میدهند که تا پای مرگ به آنها وفاردار بمانند و برایشان آرزوی سفری بی خطر میکنند

 (Trio: Soave sia il vento)

آلفونسو همچنان معتقد است که این دو خواهر، مثل همه زنان، به زودی این عشق و دلبستگی را فراموش خواهند کرد

 (Arioso: Oh, poverini, per femmina giocare cento zecchini)

نمای دوم - اتاقی در خانه دو خواهر

دسپینای خدمتکار وارد میشود و خواهران را در حال گریه و بیقراری می‌بیند؛ از آنها علت را می‌پرسد و درابلا میگوید که تحمل دوری از نامزدهایشان و تنهایی بسیار سخت است

 (Aria: Smanie implacabili)

دسپینا ایندو خواهر را مسخره می‌کند و میگوید که به جای این کارهای بی فایده، از زیبایی و زنانگیشان استفاده کنند و تا برگشتن گولیئلمو و فراندو، مردان دیگری را جایگزین آنها کنند

 (Aria: In uomini, in soldati, sperare fedeltà)

ولی دو خواهر این را یک جور خیانت میدانند و حرفهای خدمتکار را گوش نداده و اتاق را ترک میکنند. سپس دون آلفونسو میاید. به خواسته او گولیئلمو و فراندو تغییر قیافه داده اند اما وی نگران است که مبادا دسپینای خدمتکار آنها را بشناسد؛ در حالیکه باور دارد دو خواهر آنقدر باهوش نیستند که چهره این دو را تشخیص بدهند. دون آلفونسو به دسپینا میگوید که اگر به برنده شدن او در شرط بندی کمک کند، پول خوبی دریافت خواهد کرد و دسپینا هم قبول می‌کند که هر کاری از دستش برمیاید انجام دهد.

نامزدهای دو خواهر خود را به شکل دو مرد آلبانیتبار با سبیلهای پرپشت در می‌آورند و به آنجا میایند. درابلا و فیوردلیجی وارد اتاق شده و از دیدن مردان غریبه در خانه‌شان وحشت میکنند. "آلبانیایی ها" توضیح میدهند که تنها چیزی که آنها را به اینجا کشانده عشق است؛ اما دو خواهر به آنها روی خوش نشان نمی‌دهند و فیوردلیجی از آنها می‌خواهد که آنجا را ترک کنند؛ چرا که او و خواهرش عشق مردان دیگری را در دل دارند و بر سر عهدشان خواهند ماند

 (Aria: Come scoglio)

اما "آلبانیاییها" دست بردار نبودند و سعی میکردند هر طور شده قلب دو خواهر را تسخیر کنند؛ گولیئلمو هم از هر آنچه در توان مردانه اش داشت استفاده می‌کند تا توجه دو خواهر را جلب کند

 (Aria: Non siate ritrosi)

 اما فایده ایی ندارد. "آلبانیاییها" که در واقع نامزدان دو خواهر هستند، از اینکه تا به این جای کار برنده شرط بندی هستند، با خوشحالی از آنجا میروند و دون آلفونسو را تنها میگذارند؛ در حالیکه او مطمئن است که در نهایت خودش پیروز خواهد شد

 (Aria: Un'aura amorosa)

نمای سوم - یک باغ

دو خواهر هنوز در اندوه و حسرت هستند. دسپینا به دون آلفونسو میگوید که برای فریب خواهران نقشه ایی دارد. ناگهان "آلبانیاییها" وارد اتاق میشوند و خواهران را تهدید میکنند که اگر به بی مهری‌های خود ادامه دهند، خود را با خوردن زهر خواهند کشت. آلفونسو تظاهر به آرام کردن آنها میکندو آنها هم مایعی را که در دست داشتند سر میکشند و وانمود میکنند که در حال مردن هستند. دو خواهر بسیار نگران میشوند و سعی میکنند برای نجات آنها کاری انجام دهند. کمی بعد، دکتر در واقع دسپینا که خود را به شکل دکتر درآوردهمی‌رسد؛ او  ظاهراً  با استفاده از آهنربادرمانیاین دو مرد را از مرگ نجات میدهد؛ آنها نیز پس از مختصر بهبودی، خود را به توهم میزنند و میگویند فقط با بوسیدن الهه یاایزدبانوهایی که در آنجا حضور دارند، خوب خواهند شد؛ اما دو خواهر راضی نمی‌شوند و اصرارها و اجبارهای آلفونسو و دکتر هم به جایی نمی‌رسد.

پرده دو

نمای اول - اتاق خواب دو خواهر

دسپینا خواهران را تشویق به برقراری ارتباط با مردان آلبانی تبار می‌کند و میگوید که دختران زیبا و جوانی مثل آنها، مستحق این همه رنج و اندوه نیستند

 (Aria: Una donna a quindici anni)

 وقتی خدمتکار از اتاق خارج میشود، فیوردلیجی میگوید که دچار وسوسه شده و بعد از مدتی با درابلا به این نتیجه میرسند که کمی صحبت و خنده با آن مردان جذاب و عاشق هم بد نیست و شاید باعث شود از غم و غصه‌شان کاسته شود و ایام دوری زودتر بگذرد

 (Duet: Prenderò quel brunettino)

نمای دوم - باغ

درابلا با گولیئلمو و فیوردلیجی با فراندو )مردان با حفظ تغییر قیافه(، برای قدم زدن به باغ میروند؛ درابلا خیلی زود دلباخته گولیئلمو میشود و در ازای لوح قلب مانندی که از وی می‌گیرد، مدالی را که عکس فراندو در آن بوده، به نشانه عشق به مرد جوان میدهد

 (Duet: Il core vi dono)

فراندو اما نتوانسته ارتباط دلخواه را با فیوردلیجی برقرار کند؛ زیرا او هنوز دل در گرو نامزدش دارد و در انتظار بازگشت اوست

 (Ferrando's aria: Ah, lo veggio - Fiordiligi's aria: Per pietà, ben mio, perdona)

بنابراین پیش گولیئلمو میرود تا ببیند درابلا هم بر سر عهدش وفادار مانده یا خیانت کرده است؛ او با دیدن آن مدال در دستان گولیئلمو، پی به بی وفائی نامزدش - درابلا - میبرد و بسیار ناراحت و خشمگین میشود. گولیئلمو در ابتدا فراندو را دلداری میدهد

 (Aria: Donne mie, la fate a tanti)

 اما بعد شروع به دست انداختنش می‌کند و می‌گوید دلیلش این است که او از فراندو جذاب تر بوده و زنان او را بیشتر می‌پسندند.

نمای سوم - اتاق دو خواهر

درابلا اعتراف می‌کند که عاشق مرد آلبانیایی شده

(È amore un ladroncello)

 اما فیوردلیجی از این وضع ناراضیست و تصمیم می‌گیرد که بطریقی وارد ارتش شود و نامزدش را پیدا کند. ولی قبل از اینکه خانه را ترک کند، فراندو میاید و باز هم به او ابراز عشق می‌کند و در نهایت، فیوردلیجی نیز تسلیم عشق او میگردد

 (Duet: Fra gli amplessi)

 فراندو هم برای تلافی پیش گولیئلمو میرود و میگوید که توانسته دل نامزدش را بدست بیاورد و او را عاشق خود کند. دون آلفونسو که تقریباً شرط را برده، به آنها میگوید وقتش رسیده که به دو خواهر پیشنهاد ازدواج بدهند و به آنها توصیه می‌کند در آخر کار، نامزدهایشان را ببخشند و زنان را همانگونه که هستند بپذیرند و دوست داشته باشند

 (Così fan tutte)

نمای چهارم

جشن عروسی "آلبانیاییها" با دو خواهر است. دسپینا خود را به شکل یک دفتر دار درآورده و با گرفتن امضا از هر چهار نفر، ازدواجشان را ثبت می‌کند. بلافاصله بعد از این، صدای موسیقی نظامی از دور به گوش می‌رسد که نشانه بازگشت افسران است. آلفونسو متوجه میشود که ترس و وحشت تمام وجود دو خواهر را فراگرفته؛ چون احساس میکنند فراندو و گولیئلمو در چند قدمی خانه هستند. دو داماد به سرعت میروند تا خود را مخفی کنند (در واقع میروند تا لباس افسریشان را بپوشند و به شکل اصلی خودشان برگردند). گولیئلمو و فراندو با شکل واقعی خود وارد میشوند و شروع به ابراز عشق به دو خواهر میکنند. دون آلفونسو برگه ازدواج را جلوی پای آنها میندازد تا بردارند و بخوانند و خشم خود را به خواهران بی‌وفا نشان دهند. گولیئلمو و فراندو با ابراز انزجار از بی ثباتی درابلا و فیوردلیجی در عشق، آنجا را ترک میکنند و بعد از دقایقی خود به شکل تازه‌ای در می‌آورند - تلفیقی از لباس افسری و آلبانیایی - و پیش دو خواهر بازمیگردند. دسپینا هم چهره واقعی اش را نشان میدهد و میگوید که نقش دکتر و دفتردار را او بازی کرده است! دو خواهر متوجه میشوند که فریب بزرگی خورده‌اند و از رفتارهای خود شرمسار میگردند. در نهایت، همگی یکدیگر را میبخشند و به این نتیجه میرسند که زندگی و انسانها را با همه خوبی‌ها و بدی‌هایشان باید دوست داشت و پذیرفت.

دانلود از پیکو فایل(فایل های صوتی + نت های اجرا):

http://s9.picofile.com/file/8296752042/Mozart_Opera_Cosi_fan_tutte_K_588.rar.html

دانلود از پیکو فایل(فایل تصویری):

http://s9.picofile.com/file/8297090600/Mozart_Opera_Cosi_fan_tutte_K_588_Video.rar.html

رمز فایل ها :classicalmasterworks

Così fan tutte, ossia La scuola degli amanti (Italian: [koˈzi fan ˈtutte osˈsiːa la ˈskwɔːla deʎ aˈmanti]; Thus Do They All, or The School for Lovers), K. 588, is an Italian-language opera buffa in two acts by Wolfgang Amadeus Mozart first performed on 26 January 1790 at the Burgtheater in Vienna, Austria. The libretto was written by Lorenzo Da Ponte who also wrote Le nozze di Figaro and Don Giovanni.

Although it is commonly held that Così fan tutte was written and composed at the suggestion of the Emperor Joseph II, recent research does not support this idea.^[1] There is evidence that Mozart's contemporary Antonio Salieri tried to set the libretto but left it unfinished. In 1994, John Rice uncovered two terzetti by Salieri in the Austrian National Library.^[2]

The title, Così fan tutte, literally means "Thus do all [women]" but is usually translated into English as "Women are like that". The words are sung by the three men in act 2, scene 13, just before the finale; this melodic phrase is also quoted in the overture to the opera. Da Ponte had used the line "Così fan tutte le belle" earlier in Le nozze di Figaro (in act 1, scene 7).

Performance history

The first performance of Mozart's setting took place at the Burgtheater in Vienna on 26 January 1790. It was given only five times before the run was stopped by the death of the Emperor Joseph II and the resulting period of court mourning. It was performed twice in June 1790 with the composer conducting the second performance, and again in July (twice) and August (once). After that it was not played in Vienna during Mozart's lifetime.^[3] The first British performance was in May 1811 at the King's Theatre, London.^[4][5] Così fan tutte was not performed in the U.S. until 1922, when it was given at the Metropolitan Opera.^[4]

According to William Mann,^[6] Mozart disliked prima donna Adriana Ferrarese del Bene, da Ponte's arrogant mistress for whom the role of Fiordiligi had been created. Knowing her idiosyncratic tendency to drop her chin on low notes and throw back her head on high ones, Mozart filled her showpiece aria Come scoglio with constant leaps from low to high and high to low in order to make Ferrarese's head "bob like a chicken" onstage.^[7]

The subject-matter (see synopsis below) did not offend Viennese sensibilities of the time, but throughout the 19th and early 20th centuries, it was considered risqué, vulgar, and even immoral. The opera was rarely performed, and when it did appear it was presented in one of several bowdlerised forms.

After World War II it regained its place in the standard operatic repertoire. It is frequently performed and appears 14th on the Operabase list of the most-performed operas worldwide.^[8]

Roles

While the use of modern fach titles and voice categories for these roles has become customary, Mozart was far more general in his own descriptions of the voice types: Fiordiligi (soprano), Dorabella (soprano), Guglielmo (bass), Ferrando (tenor), Despina (soprano), and Don Alfonso (bass).^[9] Occasionally these modern voice types are varied in performance practice. Don Alfonso is frequently performed by baritones such as Thomas Allen and Bo Skovhus and Dorabella is almost always performed by a mezzo-soprano. In the ensembles, Guglielmo's music lies lower than Alfonso's, and accordingly has been performed by basses such as James Morris and Wladimiro Ganzarolli, and Despina is occasionally (though far less often than the other three instances cited here) performed by a mezzo, such as Cecilia Bartoli, Frederica von Stade, Agnes Baltsa and Ann Murray. Ferrando and Fiordiligi, however, can only be sung by a tenor and a soprano because of the high tessitura of their roles.

Instrumentation

The instrumentation is as follows:

• Woodwinds: 2 flutes, 2 oboes, 2 clarinets, 2 bassoons. Fiordiligi's aria "Per pietà, ben mio, perdona", act 2, contains a rare instance of clarinets in B-natural (key is E major, explaining the use of B clarinets). Score. In most modern editions this is made into a part for A clarinets. The NMA keeps the notation for the (now obsolete) B clarinet. There is evidence that some of the clarinet writing was intended for basset clarinet due to its low range.
• Brass: 2 horns, 2 trumpets
• Percussion: 2 timpani – an additional military drum is used on stage
• Strings: first violins, second violins, violas, violoncellos, double basses

Synopsis

Mozart and Da Ponte use the theme of "fiancée swapping", which dates back to the 13th century; notable earlier versions are found in Boccaccio's Decameron and Shakespeare's play Cymbeline. Elements from Shakespeare's The Taming of the Shrew are also present. Furthermore, it incorporates elements of the myth of Procris as found in Ovid's Metamorphoses, vii.^[10]

Place: Naples

Time: the 18th century

Act 1

Scene 1: A coffeehouse

In a cafe, Ferrando and Guglielmo (two officers) express certainty that their fiancées (Dorabella and Fiordiligi, respectively) will be eternally faithful. Don Alfonso expresses skepticism and claims that there is no such thing as a faithful woman. He lays a wager with the two officers, claiming he can prove in a day's time that those two, like all women, are fickle. The wager is accepted: the two officers will pretend to have been called off to war; soon thereafter they will return in disguise and each attempt to seduce the other's lover. The scene shifts to the two women, who are praising their men (duet: Ah guarda sorella—"Ah look sister"). Alfonso arrives to announce the bad news: the officers have been called off to war. Ferrando and Guglielmo arrive, brokenhearted, and bid farewell (quintet: Sento, o Dio, che questo piede è restio—"I feel, oh God, that my foot is reluctant"). As the boat with the men sails off to sea, Alfonso and the sisters wish them safe travel (trio: Soave sia il vento—"May the wind be gentle"). Alfonso, left alone, gloatingly predicts that the women (like all women) will prove unfaithful (arioso: Oh, poverini, per femmina giocare cento zecchini?—"Oh, poor little ones, to wager 100 sequins on a woman").

Scene 2: A room in the sisters' home

Despina, the maid, arrives and asks what is wrong. Dorabella bemoans the torment of having been left alone (aria: Smanie implacabili—"Torments implacable"). Despina mocks the sisters, advising them to take new lovers while their betrotheds are away (aria: In uomini, in soldati, sperare fedeltà?—"In men, in soldiers, you hope for faithfulness?"). After they leave, Alfonso arrives. He fears Despina will recognize the men through their disguises, so he bribes her into helping him to win the bet. The two men then arrive, dressed as mustachioed Albanians (sextet: Alla bella Despinetta—"Meet the pretty Despinetta"). The sisters enter and are alarmed by the presence of strange men in their home. The "Albanians" tell the sisters that they were led by love to them (the sisters). However, the sisters refuse to give in. Fiordiligi asks the "Albanians" to leave and pledges to remain faithful (aria: Come scoglio—"Like a rock"). The "Albanians" continue the attempt to win over the sisters' hearts, Guglielmo going so far as to point out all of his manly attributes (aria: Non siate ritrosi—"Don't be shy"), but to no avail. Ferrando, left alone and sensing victory, praises his love (aria: Un'aura amorosa—"A loving breath").

Scene 3: A garden

The sisters are still pining. Despina has asked Don Alfonso to let her take over the seduction plan. Suddenly, the "Albanians" burst in the scene and threaten to poison themselves if they are not allowed the chance to woo the sisters. As Alfonso tries to calm them, they drink the "poison" and pretend to pass out. Soon thereafter, a "doctor" (Despina in disguise) arrives on the scene and, using magnet therapy, is able to revive the "Albanians". The men, pretending to hallucinate, demand a kiss from Dorabella and Fiordiligi (whom the "Albanians" call goddesses) who stand before them. The sisters refuse, even as Alfonso and the doctor (Despina) urge them to acquiesce.

Act 2

Scene 1: The sisters' bedroom

espina urges them to succumb to the "Albanians"' overtures (aria: Una donna a quindici anni—"A fifteen year old woman"). After she leaves, Dorabella confesses to Fiordiligi that she is tempted, and the two agree that a mere flirtation will do no harm and will help them pass the time while they wait for their lovers to return (duet: Prenderò quel brunettino"—"I will take the dark one").

Scene 2: The garden

Dorabella and the disguised Guglielmo pair off, as do the other two. The conversation is haltingly uncomfortable, and Ferrando departs with Fiordiligi. Now alone, Guglielmo attempts to woo Dorabella. She does not resist strongly, and soon she has given him a medallion (with Ferrando's portrait inside) in exchange for a heart-shaped locket (duet: Il core vi dono—"I give you my heart"). Ferrando is less successful with Fiordiligi (Ferrando's aria: Ah, lo veggio—"Ah, I see it" and Fiordiligi's aria: Per pietà, ben mio, perdona—"Please, my beloved, forgive"), so he is enraged when he later finds out from Guglielmo that the medallion with his portrait has been so quickly given away to a new lover. Guglielmo at first sympathises with Ferrando (aria: Donne mie, la fate a tanti—"My ladies, you do it to so many"), but then gloats, because his betrothed is faithful.

Scene 3: The sisters' room

Dorabella admits her indiscretion to Fiordiligi (È amore un ladroncello—"Love is a little thief"). Fiordiligi, upset by this development, decides to go to the army and find her betrothed. Before she can leave, though, Ferrando arrives and continues his attempted seduction. Fiordiligi finally succumbs and falls into his arms (duet: Fra gli amplessi—"In the embraces"). Guglielmo is distraught while Ferrando turns Guglielmo's earlier gloating back on him. Alfonso, winner of the wager, tells the men to forgive their fiancées. After all: Così fan tutte—"All women are like that."

Scene 4:

The scene begins as a double wedding for the sisters and their "Albanian" grooms. Despina, in disguise as a notary, presents the marriage contract, which all sign. Directly thereafter, military music is heard in the distance, indicating the return of the officers. Alfonso confirms the sisters' fears: Ferrando and Guglielmo are on their way to the house. The "Albanians" hurry off to hide (actually, to change out of their disguises). They return as the officers, professing their love. Alfonso drops the marriage contract in front of the officers, and, when they read it, they become enraged. They then depart and return moments later, half in Albanian disguise, half as officers. Despina has been revealed to be the notary, and the sisters realize they have been duped. All is ultimately forgiven, as the entire group praises the ability to accept life's unavoidable good times and bad times.